กระดาษที่เคยว่างเปล่า

เมื่อเราเลือกที่จะเดินทางไปในเส้นทางใดเส้นทางหนึ่งของชีวิต มันก็คือการเริ่มต้นขีดเขียนเรื่องราวและความทรงจำลงไปในกระดาษสีขาวที่ว่างเปล่า ได้พบเจออะไรๆมากมาย ได้ทำอะไรๆมากมาย มีทั้งเรื่องดีและไม่ดี มีทั้งเรื่องที่น่าจดจำและน่าจะลืม และเราก็ไม่อาจรู้ได้เลยว่าจะพบเจออะไรบ้างสำหรับการเดินทางในแต่ละครั้ง

กระดาษที่เคยว่างเปล่าจึงถูกขีดเขียน เรียงร้อยเป็นเรื่องราว ก่อเกิดเป็นความทรงจำเมื่อเราหันหลังกลับไปมอง และเมื่อใดที่มีการพาดผ่านของเส้นทางของใครอีกคน ที่ผ่านเข้ามาในชีวิต ผ่านเข้ามาบนเส้นทางของเรา เรื่องราวในบทนั้นก็มักจะถูกจดจำไว้ในใจ แทบจะไม่มีวันลบเลือน

หากการพาดผ่านของกันและกันจะทำให้คนสองคนได้มาเดินบนเส้นทางเดียวกันไปตลอด มันก็คงจะดี ในหน้าของกระดาษนั้นก็คงจะมีแต่เรื่องราวที่สวยงามที่น่าจดจำ แต่หากการเข้ามาพบเจอกันแล้วต้องแยกจากกันไปในที่สุด หน้าของกระดาษนั้นก็คงจะกลายเป็นบทที่ทำให้เราต้องเจ็บปวดที่สุด เมื่อเรากลับมาเปิดอ่านมัน

เมื่อเราเลือกที่จะก้าวเดินไปแล้ว และเรื่องราวต่างๆที่เราพบเจอได้ถูกขีดเขียนลงไปบนหน้ากระดาษ มันก็คงลบเลือนไปได้ยาก เรื่องบางเรื่อง ไม่ว่าจะอยากที่จะลืมมากแค่ไหน แต่ใจก็มักจะจดจำได้ดีกว่าเรื่องอื่นๆเสมอ และถึงแม้จะลบมันไปได้ แต่อย่างไรมันก็ยังคงมีร่องรอยของการขีดเขียนเพื่อคอยสะกิดเตือนใจว่าครั้งหนึ่งเราเคยมีความทรงจำเหล่านั้นอยู่ดี

ชีวิตคนเราก็เป็นเหมือนหนังสือเล่มหนึ่ง แต่ต่างกันตรงที่ชีวิตของคนเรายังไม่รู้ตอนจบ เหมือนเป็นการเดินทางที่ไม่จบสิ้น ทำได้เพียงพยายามทำให้เนื้อหาของมันมีแต่เรื่องราวดีๆที่ถูกบันทึกไว้ เราไม่อาจรู้ได้ว่าความรักและชีวิตของเราจะจบลงเมื่อไร สิ่งที่ทำได้ในตอนนี้คือใช้เวลาที่มีอยู่อย่างมีค่าและน่าจดจำให้มากที่สุด